Το Μαυρούδι (ή και Μαυροστάφυλο, Μαυράκι, Καρβουνιάρης) καλλιεργείται στην Λακωνία, Κορινθία, Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα,
και Θεσσαλία. Η οικογένεια είναι μεγάλη. Με αυτό το όνομα χαρακτηρίζονται πολλά σταφύλια στην Πελοπόννησο, την Ήπειρο,
τη Μακεδονία και τη Στερεά Ελλάδα, που το βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το μαύρο χρώμα του φλοιού τους.
Είναι μια ποικιλία μέτρια ζωηρή, παραγωγική, ευαίσθητη στις ασθένειες και ανθεκτική στη ξηρασία.
Έχει μεγάλα σταφύλια, με μαυροκόκκινη φλούδα, με υψηλές τανίνες που ανταποκρίνεται έξοχα στην παλαίωση στο βαρέλι.
Μαντηλαριά
Η Μαντηλαριά είναι μία από τις γνωστές ερυθρές ελληνικές ποικιλίες και έχει συνδεθεί τον αιγαιοπελαγίτικο χώρο.
Αναφέρεται συχνά σε αρχαία κείμενα, κυρίως από τον Παυσανία, και έχει συνδεθεί με τον Αρούσιο Οίνο που παράγονταν στην περιοχή
της σημερινής Χίου, μια περιοχή που στην αρχαιότητα φημιζόταν για τα κρασιά της.
Καλλιεργείται κυρίως στις Κυκλάδες, τη Ρόδο και την Κρήτη αλλά έχει επεκταθεί και στην Αττική, τη Βοιωτία, την Εύβοια, τη Θεσσαλία
και τη Μακεδονία.
Είναι ποικιλία πολύ ζωηρή και παραγωγική, πολύ ανθεκτική στη ξηρασία και γι' αυτό καλλιεργείται με πολύ καλά αποτελέσματα στη
νησιωτική χώρα. Τα τσαμπιά είναι μέσου μεγέθους, με σχήμα κωνικό, πυκνόρραγα, με ράγα σφαιρική, μέσου μεγέθους, με βαθύ
σκούρο κόκκινο χρώμα, από όπου και προκύπτει το πλούσιο χρώμα στα κρασιά που η Μαντηλαριά συμμετέχει.
Η σάρκα της είναι μαλακή, χυμώδης και γλυκιά με μια ελαφρώς υπόξινη επίγευση.
Αναπτύσσεται κυρίως σε ελαφρώς ξηρά εδάφη και σε χαμηλό υψόμετρο σε περιοχές με ζεστά και ξηρά καλοκαίρια.
Τα κρασιά που παράγονται από Μαντηλαριά έχουν έντονο χρώμα, μέτρια περιεκτικότητα σε αλκοόλ, πλούσια σε τανίνες και με μέτρια
οξύτητα. Γενικά, δίνει κρασιά που, λόγω της τανικότητας και του χρωματικού δυναμικού τους, ενδείκνυνται για παλαίωση αλλά κυρίως
για τη χρησιμοποίησή τους σε χαρμάνια μαζί με άλλες ποικιλίες, κυρίως για τη διόρθωση του χρώματός τους.
Αγιωργίτικο
Το Αγιωργίτικο καλλιεργείται κυρίως στην Κορινθία, στους αμπελώνες της Νεμέας
και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Περιηγητές του 19ου αιώνα αναφέρουν, το 1820, το χωριό Άγιος Γεώργιος σαν το
οινοποιητικό κέντρο της περιοχής, από όπου και η ονομασία της ποικιλίας.
Το Αγιωργίτικο είναι φυτό εξαιρετικά παραγωγικό, με σταφύλια σκουροκόκκινα, πυκνά και με μεσαίου μεγέθους ράγες μικρού ή
μετρίου μεγέθους, με σάρκα χυμώδη, μαλακή και σχεδόν άχρωμη, πλούσια σε φαινολικά χαρακτηριστικά. Καλλιεργείται σε εδάφη
αργιλοπηλώδη, βαθιά, με καλή στράγγιση και γονιμότητα.
Τα αρώματα των φρέσκων κρασιών του Αγιωργίτικου είναι φρουτώδη, με άρωμα κυρίως κερασιού. 'Οταν παλαιωθούν, αποκτούν ένα
πλούσιο μπουκέτο αρωμάτων, με κυρίαρχα αυτά των μπαχαρικών αλλά και του δενδρολίβανου.
Βερτζαμί
Το Βερτζαμί έχει Ιταλική προέλευση (barzamino, που έφεραν μαζί τους οι Βενετσιάνοι το 1684), και καλλιεργείται κυρίως στην Λευκάδα,
και σποραδικά στην Πάτρα, στο Αγρίνιο και στην Πρέβεζα.
Είναι μια ποικιλία πλούσια σε χρώμα, ζωηρή και αρκετά παραγωγική, και ευαίσθητη στην μεγάλη ξηρασία.
Καλλιεργείται σε φτωχά πετρώδη εδάφη, με μικρό υψόμετρο, συνήθως κάτω των 400 μέτρων.
Τα σταφύλια είναι μέτρια σε μέγεθος, με πυκνές, σφαιρικές ράγες, με χονδρή φλούδα και στυφή γεύση, κυανέρυθρου χρώματος.
Χρησιμοποιείται αρκετά σε αναμίξεις με άλλους οίνους.
Κρασάτο
Ποικιλία της Θεσσαλίας, με επίκεντρο καλλιέργειας τη Ραψάνη.
Παράγει κρασιά που χαρακτηρίζονται από υψηλό αλκοόλ, μεσαία οξύτητα και μέτρια αρωματική ένταση.
Το Κρασάτο δίνει κρασιά υψηλόβαθμα, μέτριας οξύτητας και χρωματικής έντασης, και πλούσια σε τανίνες, τα οποία γερνάνε γρήγορα.
Συνοινοποιείται με τις ποικιλίες Σταυρωτό και Ξινόμαυρο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου