Τρύγος

Τρύγος!

  

                     

Ποικιλίες Σταφυλιών

Αϊδάνι
Κυκλαδίτικη ποικιλία, με επίκεντρο καλλιέργειας τη Σαντορίνη. Νησίδες καλλιέργειας υπάρχουν ακόμα στην Πάρο και στη Νάξο. Ο τρύγος γίνεται στο τέλος Αυγούστου ή στις αρχές Σεπτεμβρίου. Παράγει κρασιά που χαρακτηρίζονται από μέτριο αλκοόλ, μεσαία οξύτητα και μεγάλη αρωματική ένταση. Συμμετέχει στην παραγωγή οίνων Ο.Π.Α.Π. Σαντορίνη και Vinsanto - Σαντορίνη.

Αυγουστιάτης
ανήκει σε μια ομάδα πολύ σπάνιων ελληνικών ποικιλιών, που καλλιεργούνται σε μικρή έκταση, από λίγους οινοπαραγωγούς, αλλά με εντυπωσιακά αποτελέσματα υψηλής ποιότητας. Είναι μια ερυθρή ποικιλία αμπέλου, η οποία δίνει κυρίως ερυθρά ξηρά κρασιά, που οδηγούν την εξερεύνηση του παγκόσμιου αμπελώνα στα άκρα.Ο αυγουστιάτης δίνει κρασιά με βαθύ, ζωηρό, σκούρο κόκκινο χρώμα και έντονα αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων και μεσογειακών βοτάνων. Τα κρασιά αυτά ωριμάζουν συνήθως σε βαρέλι, ενώ έχουν στρογγυλό στόμα, με μέτριο σώμα, λεπτόκοκκες ταννίνες και μέτρια προς υψηλή αλκοόλη. Ο αυγουστιάτης είναι ποικιλία που απαντάται σε πολύ συγκεκριμένες τοποθεσίες, κυρίως στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου, όπου παρατηρείται αύξηση των νέων καλλιεργούμενων εκτάσεων με αυτήν. Ωστόσο, η περιοχή έχει ορισμένους παλιούς αμπελώνες με αυγουστιάτη, που οι ντόπιοι παραγωγοί θεωρούν πραγματικούς θησαυρούς. Δεδομένης της σπανιότητας της ποικιλίας, οι μονοποικιλιακές εμφιαλώσεις είναι δυσεύρετες και ορισμένοι οινοποιοί αναμειγνύουν τον αυγουστιάτη με άλλες, διεθνείς ή γηγενείς, ερυθρές ποικιλίες, όπως είναι η μαυροδάφνη. Η επιλογή μιας φιάλης αυγουστιάτη χαρακτηρίζει ένα γνώστη του κρασιού σε διεθνή κλίμακα και σε βάθος, που έχει όμως τη διάθεση να ανακαλύψει νέα μονοπάτια, γεμάτα προκλήσεις. Το στυλ του αυγουστιάτη παραπέμπει σε άτομα που απολαμβάνουν τα μαλακά, ώριμα, αλλά όχι βαριά ερυθρά ξηρά κρασιά. Τα κρασιά από αυγουστιάτη μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν με ψητό κρέας και κίτρινα τυριά. Λόγω της βελούδινης δομής τους, προσφέρουν απόλαυση από τη στιγμή της κυκλοφορίας τους, ενώ γίνονται πολυσύνθετα όταν παλαιώσουν για τέσσερα έως έξι χρόνια στη φιάλη.

Βαρδέα
Η βαρδέα είναι λευκή ποικιλία των νησιών του Ιονίου πελάγους, γνωστή για την παραγωγή φρέσκων, δροσιστικών κρασιών.

Βιδιανό
Ελληνικές ποικιλίες αμπέλου όπως το βιδιανό αποτελούν «κρυμμένο θησαυρό» για κάθε γνώστη οινόφιλο. Πρόκειται για μια λευκή ποικιλία, που προέρχεται από την Κρήτη και χρησιμοποιείται για την παραγωγή λευκών ξηρών οίνων, που μερικές φορές ωριμάζουν σε βαρέλι. Λίγοι είναι οι υφιστάμενοι αμπελώνες με βιδιανό, αλλά οι παραγωγοί συμφωνούν για τις εξαιρετικές δυνατότητες της ποικιλίας, πράγμα που σημαίνει πως η ιστορία της γράφεται από εδώ και πέρα.
Το βιδιανό είναι μια ποικιλία που εντοπίζεται κυρίως γύρω από την περιοχή του Ρεθύμνου Κρήτης και καλύπτει μικρές εκτάσεις, ενώ υπάρχει ένας εξαιρετικά περιορισμένος αριθμός αμπελώνων πιο ανατολικά, κοντά στο Ηράκλειο. Δίνει κρασιά κιτρινοπράσινου χρώματος, με έντονα, ξεχωριστά και πολυσύνθετα αρώματα, που ανάμεσα σε άλλα θυμίζουν αυτά του ώριμου ροδάκινου και του βερίκοκου, με νύξεις αρωματικών βοτάνων και ορυκτότητας. Στο στόμα είναι γεμάτα και έχουν υψηλή αλκοόλη, την οποία εξισορροπεί ικανοποιητικά η μετρίως υψηλή οξύτητα. Το στυλ του βιδιανού μπορεί να είναι πλούσιο, ενώ δεν είναι ποτέ καμένο ή άτονο. Οι περισσότεροι παραγωγοί προσπαθούν να αναδείξουν το δυναμικό του σταφυλιού φυτεύοντας σε πιο δροσερούς αμπελώνες μεγάλου υψόμετρου ή αναμειγνύοντάς το με άλλες ποικιλίες, όπως η βηλάνα.
Καταναλωτές και γευσιγνώστες μπορεί να χρειαστεί να δώσουν μάχη για να αποκτήσουν μερικές φιάλες βιδιανό, από τις ελάχιστες που φτάνουν στην αγορά. Έτσι, το να δοκιμάσει κάποιος βιδιανό αποτελεί πρόκληση από μόνο του. Τα κρασιά αυτής της ποικιλίας ξεδιπλώνουν θαυμάσια την προσωπικότητά τους όταν συνοδεύουν ζυμαρικά με θαλασσινά ή ψάρια ψητά στα κάρβουνα. Παρότι ο χρόνος παλαίωσης του βιδιανού δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα, διάφοροι οινοκριτικοί πιστεύουν ότι τα κρασιά αυτής της ποικιλίας παλαιώνουν με ασφάλεια για πέντε ή περισσότερα χρόνια.

Βολίτσα
Δυσεύρετη ποικιλία με λευκό και ερυθρό κλώνο, η βολίτσα απαντάται μόνο σε αμπελώνες της Πελοποννήσου, με μεγάλο υψόμετρο.

Λαγόρθι 
Ποικιλία που καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά στη Βόρεια Πελοπόννησο, με επίκεντρο καλλιέργειας τα Καλάβρυτα. Νησίδες καλλιέργειας υπάρχουν επίσης στη Λευκάδα και στη Ζάκυνθο. Ο τρύγος γίνεται στα μέσα με τέλη Σεπτεμβρίου. Παράγει κρασιά που χαρακτηρίζονται από αρώματα απλά, εσπεριδοειδών και κίτρινων φρούτων. Στόμα λεπτό, με αρκετά υψηλή οξύτητα. Συμμετέχει στην παραγωγή ορισμένων Τοπικών οίνων της Βόρειας Πελοποννήσου.

Είπαν Για Το Κρασί

Δεν πίνω ποτέ νερό. Αυτό το πράγμα σκουριάζει τους σωλήνες.

W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας

Και βέβαια δεν πίνω όλες τις ώρες. Πρέπει και να κοιμάμαι, βλέπετε.

W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας

Ο Θεός έφτιαξε μόνο το νερό. Ο άνθρωπος έφτιαξε το κρασί.

Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας

Πώς καταλαβαίνει κανείς ένα καλό εστιατόριο: τα ποτήρια του κρασιού είναι μεγαλύτερα από τα ποτήρια του νερού.

Frederic Beigbeder, 1965-, Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας

Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους από τον Ποσειδώνα.

Thomas Fuller, 1608-1661, Άγγλος στοχαστής

Όταν το κρασί ανοιχτεί, πρέπει να το πιεις, ιδίως αν είναι καλό.

Marcel Pagnol, 1895-1974, Γάλλος συγγραφέας & Σκηνοθέτης

Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση.

Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας

Οταν πίνω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Και ο άλλος άνθρωπος θέλει να πιεί κι αυτός…

Herrschl Ostopoljer, 17ος αιώνας, Γαλλοεβραίος θυμόσοφος

Την …παυσίλυπον άμπελον έδωσαν οι θεοί στους θνητούς, γιατί χωρίς κρασί, 

δεν θα υπήρχε …έρωτας, ούτε καμιά άλλη χαρά για τους ανθρώπους

Ευριπίδης στις “Βάκχες”

Ποικιλίες Σταφυλιού

Λημνιό
Το Λημνιό είναι κόκκινη ποικιλία της Βορειοανατολικής Ελλάδας και κυρίως της Χαλκιδικής. Καλλιεργείται επίσης και στις Σποράδες, καθώς και στην Λήμνο, από όπου έχει την καταγωγή της και πήρε και την ονομασία της από τη «Λημνία σταφυλή», που αναφέρεται από τον Αριστοτέλη και τον Ησίοδο. 
Είναι μια ποικιλία κόκκινων σταφυλιών, μέτριας παραγωγικότητας, πολύ ανθεκτική στη ξηρασία, με σφαιρικές, μικρές ράγες με σκουρόμαυρη φλούδα μετρίου πάχους, και μαλακή, χυμώδη και άχρωμη σάρκα. Από το Λημνιό παράγονται κυρίως επιτραπέζια κόκκινα κρασιά, με λεπτό, ελαφρύ άρωμα φρούτων και μπαχαρικών, και πλούσιο, πολύπλοκο μπουκέτο όταν το κρασί υποστεί παλαίωση σε βαρέλι. Η γεύση του είναι γεμάτη, με μέτρια οξύτητα, μαλακές τανίνες και υψηλή αλκοολική περιεκτικότητα. Παράγονται επίσης ροζέ και λευκά ξηρά κρασιά. 

Μαύρο Μεσενικόλα
Το Μαύρο Μεσενικόλα καλλιεργείται στην περιοχή του νομού Καρδίτσας, στον Μεσενικόλα, στο Μοσχάτο και στο Μορφοβούνι, κοντά στη Λίμνη Πλαστήρα, και δίνει οίνους μαζί με Syrah και Carignan. Ήρθε στην χώρα μας από τους Ενετούς, και η ονομασία του προέρχεται από το "κρασί του Μεσιέ Νικόλα". 
Είναι ζωηρή ποικιλία με μέτρια ευρωστία, με τσαμπί μετρίου έως μεγάλου μεγέθους, πυκνόρραγο, με ράγες μαλακές, χυμώδεις και εύγευστες. 
Είναι ποικιλία που συναντάται αποκλειστικά στην περιοχή του Μεσενικόλα Καρδίτσας. Γραπτές μαρτυρίες αποδεικνύουν την οινοποίησή της ήδη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Πρόκειται για μια ερυθρή ποικιλία, χωρίς πολλές χρωστικές, που δίνει κρασιά με έντονο άρωμα φράουλας (όταν είναι φρέσκια), ενώ όταν παλαιώνει αποκτά έντονα αρώματα βανίλιας, φρούτων του δάσους και δαμάσκηνου. Έχει απαλή γεύση, με λίγες τανίνες και ευχάριστη επίγευση. 
Το Μαύρο Μεσενικόλα, όταν οινοποιείται μόνο του, δίνει καταπληκτικά ροζέ κρασιά, τα οποία διακρίνονται για τα απαλά και διακριτικά αρώματά τους, καθώς και για την καλή τους επίγευση. Τα αδύνατα σημεία της είναι η έλλειψη ικανοποιητικού σώματος και χρώματος των παραγόμενων οίνων ορισμένων ετών, ιδίως όταν προέρχονται από αμπελώνες χαμηλότερου υψομέτρου.

«Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.

Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.

Δεν ξενοδουλεύουμε. 

Εμείς είμαστε οι αφέντες. το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.

Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.

Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; 

Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; 

Όλα είναι ένα.

Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.

Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.»


Νίκος Καζαντζάκης